«Αγάπησα μια πολυθρόνα». Ελληνική ταινία της δεκαετίας του εβδομήντα ή πραγματικότητα του σήμερα; Και τα δυο. Και Βουτσάς με Μπρόγιερ, με Γιουλάκη, με γέλιο και με κοσμήματα ακριβά να κρύβονται στις ραφές του επίπλου, αλλά και ένας πραγματικός θησαυρός του σήμερα. Ιδέα- θησαυρός του σήμερα. Του σήμερα που μπορεί να μην έχει άφθονα χρήματα για να σπαταληθούν σε πολύ ακριβές αγορές, έχει όμως λύσεις διακοσμητικές που καλύπτουν αυτό ακριβώς το πρόβλημα. Τα λεφτά που δεν υπάρχουν. Τα λεφτά που λείπουν. Πώς να γεμίσει κανείς τις άδειες γωνιές μες στο σαλόνι, χωρίς να αδειάσει την τσέπη του; Απλούστατα. Αγοράζοντας, όχι ένα σετ, αλλά μονάχα μία πολυθρόνα.
Μια πολυθρόνα αποτελεί από μόνη της ένα κόσμημα πραγματικό και δεν της χρειάζονται κρυμμένα χρυσάφια από κάτω, αλλά και ούτε και μια αδερφή της, να στέκονται παρέα. Μια πολυθρόνα πηγαίνει και μόνη της να καθίσει οπουδήποτε και αυτό το οπουδήποτε θα καταφέρει να το στολίσει, ακόμα και δίχως κάτι άλλο κοντά της ή επάνω της. Θα το καταφέρει είτε είναι παλιά, είτε καινούργια, είτε μοντέρνα, είτε κλασσική, είτε δερμάτινη, είτε υφασμάτινη, είτε βελούδινη, είτε καπιτονέ, είτε με ρίγες, είτε με καρό, είτε με λουλούδια, είτε με πλάτη υψηλή, είτε με μπράτσα χαμηλά, είτε χωρίς μπράτσα.
Μια πολυθρόνα μπαίνει κάπου και εδραιώνει αυτομάτως τη γωνιά της. Τόσο ισχυρό έπιπλο είναι! Μερικοί την κατηγορούν πως κλείνει το χώρο, όμως αυτό ουσιαστικά δεν ισχύει. Μπορεί να χρειάζεται λίγη άπλα παραπάνω, αλλά και πόσον αέρα δίνει τελικά!
Μια πολυθρόνα θα σε κάνει να νιώσεις βασιλιάς. Βασίλισσα. Θα σε αγκαλιάσει όταν είσαι μόνος ή μόνη. Θα σου κρατήσει παρέα όταν θέλεις να διαβάσεις το μεγάλο σου χοντρό βιβλίο. Θα σε βοηθήσει να μη βαρεθείς. Να μη βαρεθείς γενικώς, αλλά και ειδικώς. Εκείνην.
Όταν θέλεις να της αλλάξεις διάθεση, αρκεί να της πετάξεις επάνω όποιο μαξιλάρι σου έρθει. Παιδικό, σοβαρό, έθνικ, ριγέ. Από την άλλη, αρκεί να της φορέσεις ένα φλοράλ ύφασμα, ασορτί με την κουρτίνα στο παράθυρο και αμέσως την κάνεις να νιώθει Αγγλίδα. Της ρίχνεις ένα κιλίμι χοντρό και την κάνεις να ταξιδεύει σε χωριά ορεινά. Της φοράς μια κουβέρτα με έντονα χρώματα και αζτέκικες φιγούρες και την ταξιδεύεις ως το Μεξικό. Την κάνεις ανοιξιάτικη ή καλοκαιρινή μόλις την ντύσεις στα λευκά ή στα απαλά μπεζ ή στα θαλασσιά και πάλι, σαν φθινοπωριάσει ή χειμωνιάσει, της πετάς ένα βελούδο σε πράσινο σκούρο ή μπορντό. Ό,τι θέλεις την κάνεις και ό,τι θέλει σε κάνει, αρκεί να την έχεις. Πρέπει να την έχεις. Διότι, καλές και οι καρέκλες, αλλά όχι για βαθιά καθίσματα. Καλοί και οι καναπέδες, αλλά πόσο να απλωθούν εκεί τα όνειρά σου, όταν οι αγκώνες σου χτυπιούνται με του διπλανού;
