Φεβρουάριος: ο καλύτερος μήνας του χρόνου!
Όχι, δεν είμαι αντικειμενική. Καθόλου. Αλλά να σου πω; Για να είμαι αντικειμενική μου δώσανε ετούτη εδώ τη στήλη; Ο Φεβρουάριος είναι ο καλύτερος μήνας του χρόνου κι αν νιώθεις κάπως υπερβολική αυτή τη δήλωση, το μόνο σκόντο που καταδέχομαι να κάνω είναι αυτό: αν όχι ο καλύτερος, είναι τουλάχιστον ο πιο ξεχωριστός.
Ο Φεβρουάριος είναι ο πιο μικρός. Όχι μικρότερος μονάχα απ’ όσους έχουν 31 ημέρες, μικρότερος απ’ όλους. Ακόμα κι όταν μεγαλώνει και παίρνει επάνω του μια ημέρα παραπάνω, παραμένει σταθερά ο μικρότερος και το θυμάσαι; Το στερνοπούλι ξεχωρίζει πάντα, ειδικώς αν τα παιδιά είναι πολλά.
Ο Φεβρουάριος είναι ο νονός κάθε έτους. Έτος απλό ή δίσεκτο; Από τον Φεβρουάριο κρίνεται.
Ο Φεβρουάριος είναι κουτσός, όμως ουδέποτε το ένιωσε αυτό ως αναπηρία. Τον είπαν βέβαια κουτσοφλέβαρο, μα δεν στενοχωρήθηκε. Έχει αυτός στην άνοιξη να ρίχνει το βλέμμα του. Με το κουτσό του βήμα την πλησιάζει αργά. Πηγαίνει και κάθεται κάτω από μιαν αμυγδαλιά και περιμένει στωικά να τον ραντίσει η ελπίδα με τα άνθη της. Είναι από τη φύση του αισιόδοξος. Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει. Έτσι άκουγε τη γιαγιά του να λέει και στα λόγια της στέκεται, κάθε φορά που νιώθει μελαγχολικός.
Ο Φεβρουάριος έχει μέσα του κάτι λευκό, κάτι καθαρό, κάτι παγωμένο. Ακόμα και αν τελικά δεν ρίξει χιόνι, νιώθεις πως στην ψυχούλα του κρύβεται ένα παγάκι μικρό. Χρειάζεται να του στρώσεις κουβέρτα σε έναν βελούδινο, μπορντό καναπέ, πλάι στο τζάκι, για να λιώσει. Χρειάζεται χαλί παχύ για να ξαπλώσει. Χρειάζεται φλοκάτη σγουρή, ζεστασιά στην συμπεριφορά, αγκαλιά αληθινή. Αλήθεια.
Ο Φεβρουάριος έχει μέσα του το Καρναβάλι. Στις τσέπες του πάντοτε δεκάδες σερπαντίνες. Στον σκούφο του πολύχρωμος ψιλοκομμένος χαρτοπόλεμος. Στη σκέψη του το γλέντι και μια τάση να καμουφλαριστεί. Να ντυθεί αποκριάτικα, να μασκαρευτεί, να σε μπερδέψει. Να σε κάνει να πιστέψεις πως έφτιαξε ο καιρός κι εκείνος ξαφνικά να σε κρυώσει ή το αντίθετο. Να σε κάνει να πιστέψεις πως είναι καταχείμωνο και ξαφνικά να σε λούσει με έναν ήλιο ζεστό.
Ο Φεβρουάριος έχει μέσα του πίκρα και χαρά, μαζί. Μην κοιτάς που θα πιει κρασιά τις Απόκριες. Ο χειμώνας φεύγει και θα είναι αυτός που θα τον ξεβγάλει μέχρι τη γωνία. Θα τον πάει ως την άνοιξη κι ύστερα θα τον αποχαιρετίσει. Από την άλλη, θα την δει την άνοιξη που έρχεται, μα δεν θα την προλάβει. Τα άνθη της αμυγδαλιάς μπορεί ναι είναι πανέμορφα, μπορεί να είναι τα πρώτα, μπορεί να είναι αυτά που κουβαλούν το μήνυμα, όμως είναι τόσο ευαίσθητα! Ένα σκούντημα κατά λάθος κι έπεσαν. Κι ύστερα;
Ο Φεβρουάριος έχει μέσα του κάτι κομβικό, ακριβώς σαν το Φ με το οποίο θα συστηθεί στον οποιονδήποτε. Φ. Μια κάθετη γραμμή που σκίζει στα δυο τη γη ή τον χρόνο ή έστω, κάποιων ανθρώπων τη ζωή. Της μαμάς μου ας πούμε, που πριν από κάποιον Φεβρουάριο ήταν μια πανέμορφη γυναίκα, ενώ από κάποιον Φεβρουάριο και μετά, έγινε μια πανέμορφη μαμά.
Συγγραφέας Κωνσταντίνα Τασσοπούλου