Του έδωσε τα παπούτσια του στο χέρι κι ύστερα εκείνος, πού τα έβαλε; Πού βάζουμε τα παπούτσια όταν βγαίνουν απ’ τα πόδια; Όταν τα φοράμε καλά είναι τα πράγματα, μετά; Άντε και βγήκαν, άντε και πήγαν έως το μπαλκόνι, άντε και αερίστηκαν, άντε και στάθηκαν έξω από το σπίτι, να ξαποστάσουν, μετά;
Αυτό το μετά πρέπει να είναι συγκεκριμένο, αν δεν θέλει κανείς να μπουρδουκλώνεται διαρκώς σε δερμάτινα κορδόνια, σε σανδάλια, σε μποτάκια χαμηλά ή ψηλά. Αν δεν θέλει κανείς να πληγώνεται ανεπανόρθωτα από στιλέτο γόβες ή σαγιονάρες πλαστικές. Αν δεν θέλει κανείς να ζει σε λιγότερα τετραγωνικά από όσα τα παπούτσια του. Άπλωσέ τα όλα στη σειρά και δες πόσο μέρος του πατώματος πιάνουν. Περισσότερο από όσο εσύ!
Η λύση είναι μια: παπουτσοθήκη στη γωνία. Παπουτσοθήκη, όχι απαραιτήτως επίσημη, που δηλαδή, να την αγόρασες με την ονομασία παπουτσοθήκη και να την έμπασες νομίμως στο σπίτι σου. Παράνομη. Ανεπίσημη. Φλερτ πονηρό σαν να λέμε, όχι σύζυγος. 
Ένα έπιπλο που σχεδιάστηκε αρχικά ως μπουφές, μπορεί ωραιότατα να δεχτεί στα ενδότερά του και παπούτσια. Τι δηλαδή, θα έρθει κάποιος και θα το κατηγορήσει; Βγάλε τα παπούτσια, δεν κάνουν για σένα; Απέξω να είναι όμορφο και να ταιριάζει με τις γύρω καταστάσεις και εντός, να πληροί τις προϋποθέσεις ώστε να μπορεί να φιλοξενεί δεκάδες ζευγάρια. Σαν ξενοδοχείο ένα πράγμα, που φιλοξενεί κι αυτό δεκάδες ζευγάρια.
Εκείνο το γαλάζιο έπιπλο, με τις πολλές ντουλάπες, μια χαρά δεν κάνει; Αριστερά οι μπότες, στη μέση τα καθημερινά παπούτσια, αυτά που φοριούνται πιο πολύ, στη δεξιά μεριά τα πιο κάζουαλ. Μη σου πω και μια μεριά αφιερωμένη σε κάλτσες. Εκεί που είσαι σκυμμένος και κοιτάς τι θα φορέσεις, να ξεμπερδεύεις μια και καλή.
Εκείνος ο καφέ μπουφές με τα πολλά ράφια, κι αυτός, μια χαρά δεν κάνει;
Στο πάνω επίπεδο τα παπούτσια της τωρινής εποχής, στο κάτω επίπεδο τα παπούτσια της προηγούμενης ή της επόμενης (το ίδιο είναι στο τέλος – τέλος, αφού η προηγούμενη θα έρθει η ώρα της να γίνει επόμενη και τούμπαλιν).
Εκείνο το ντουλάπι τύπου dexion που μπορεί εξίσου να σταθεί και σε μπαλκόνι και σε εσωτερικό χώρο, μια χαρά δεν κάνει; Μη σου πω και δυο χαρές! Κομμάτι εργοστασιακό που μπορεί δίχως ταμπού να δεχτεί ιδρωμένα αθλητικά παπούτσια που πριν ώρες έπαιζαν ποδόσφαιρο, έπαιρναν ριμπάουντ, γύριζαν με εξαιρετικής δυσκολίας ρεβέρ, το κίτρινο μπαλάκι του τένις στο απέναντι τερέν. 
Είτε σιδερένιο είτε ξύλινο είτε εξ αρχής δηλωμένο ως παπουτσοθήκη είτε στην πορεία μεταλλαγμένο, το θέμα είναι να υπάρχει στο χώρο ένας τόπος των δικών σου παπουτσιών. Ακόμα κι αν αυτά δεν κατάγονται απ’ τον δικό σου τόπο.
Συγγραφέας Κωνσταντίνα Τασσοπούλου