5+1 συγκεκριμένες αοριστολογίες περί μετακόμισης…
Είναι κάτι άνθρωποι που στέριωσαν σ’ ένα σπίτι από μικροί. Μεγάλωσαν στο «πατρικό» κι όταν μεγάλωσαν αρκούντως, πήγαν κι έζησαν επάνω απ’ αυτό, στο δεύτερο όροφο, με τον πατέρα από κάτω και τη μαμά κάπου τριγύρω ή παντού.
Είναι και κάτι άλλοι άνθρωποι που δεν στέριωσαν σ’ ένα και μόνο σπίτι, ούτε καν ως παιδιά. Μεγάλωσαν ας πούμε, σε δυο σπίτια, στης μαμάς και στου μπαμπά, βιώνοντας την έννοια του πατρικού διαιρεμένη. Είναι οι άνθρωποι που γνώρισαν από νωρίς τον όρο «μετακίνηση» που θα γινόταν αργότερα «μετακόμιση». Τέτοιος άνθρωπος είμαι κι εγώ και μάλλον λόγω βεβαρυμμένου ξεκινήματος, χάρισα στη «μετακόμιση» μεγαλειώδεις διαστάσεις…
Σε επίπεδο εργασίας, μετακόμισα 2 εταιρείες που δούλεψα, 2 φορές έκαστη και ενώ εκείνες ούτε μπορούσαν να υποψιαστούν πως γι αυτό που τους συνέβαινε έφταιγε το δικό μου ιστορικό κι η μοίρα μου η κλεισμένη σε κούτες, εγώ το υποψιαζόμουν πως ήμουν η αιτία η κρυφή…
Σε επίπεδο προσωπικό έχω μετακομίσει το τομάρι μου 4 φορές σε 4 διαφορετικά σπίτια και αν αναλογιστείς πως αισίως αναπνέω 40 έτη συναπτά (δεν θα μπορούσα και διακεκομμένα θα πεις….) μου αναλογεί μια μετακόμιση ανά 5ετία. Δικαιούμαι να γράψω. Νομίζω. Να αναλογιστώ. Να μονολογήσω. Μέρες μετά από την πιο πρόσφατή μου μετακόμιση…
1. Είναι καλό πριν μετακομίσεις, να συμφιλιωθείς με τον λόγο. Τον λόγο που σε οδηγεί στην μετακόμιση. Είναι ουσιαστικός; Είναι ισχυρός; Είναι αρκετός; Σου δίνει χαρά; Αν ο λόγος της μετακόμισης σου δίνει χαρά, θα μειωθεί κατά πολύ η κούραση που σίγουρα θα νιώσεις και το πένθος για τον αποχωρισμό που επίσης, σίγουρα, θα νιώσεις. Πιο σίγουρα κι από την κούραση.
2. Είναι καλό να βάλεις λογική. Στη μετακόμιση, στο πακετάρισμα. Βασικά, είναι καλό να βάζεις λογική στο οτιδήποτε, αλλά ειδικώς στο πακετάρισμα δώσε της να καταλάβει. Πακέταρε τα πράγματα κατά ομάδες, όχι τόσο με έμφαση στο από πού έρχονται, μα στο που πάνε. Έμφαση στο μετά, όχι στο πριν.
3. Είναι καλό να ομαδοποιήσεις. Πάρε έναν μαρκαδόρο και γράψε απ’ έξω από κάθε κουτί την αντιστοιχία. Κουζίνα. Μπάνιο. Βιβλιοθήκη. Bedroom. Μπορεί να νομίζεις πως δεν χρειάζεται κι όμως χρειάζεται. Την ώρα που θα τα έχεις όλα στο καινούργιο σπίτι, θα ξέρεις από πού να πιάσεις. Ακόμα και σε ποιο δωμάτιο θα τα ακουμπήσεις. Θα ξέρεις κι εσύ, σε πόσα σύνολα διαιρείς τον εαυτό σου.
4. Πέτα. Μαζί με το μυαλό που από μόνο του και δίχως να ρωτά θα αρχίσει να πετά σε κάθε ιστορία που κρύβει κάθε ξεχασμένο βάζο, κάθε σκονισμένο βιβλίο και κάθε χαρτί που πήγε και σφηνώθηκε στο πίσω μέρος εκείνου του για χρόνια κλεισμένου συρταριού, είναι καλό να πετάξεις κι εσύ. Αντικείμενα δίχως χρήση. Τσάντες διαλυμένες που δεν μπορούν τίποτα πια να φυλάξουν. Συναισθήματα που έσπασαν και όσο δυνατή κι αν είναι η κόλλα που έχεις στο ντουλάπι, αποκλείεται, στο λέω, να ξανακολλήσουν ποτέ.
5. Φώναξε τους φίλους σου. Τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που έχεις. Τα αδέρφια της επιλογής σου. Πακετάρετε μαζί. Άλλος να τυλίγει ποτήρια, άλλος να συσκευάζει κάδρα, άλλος να ρωτά βλακείες και να σε νευριάζει, γιατί βιάζεσαι και δεν είναι ώρα γι αυτά, αλλά είναι. Κάθε στιγμή χωρά και τη βλακεία της και αν αυτή προέρχεται από στόμα φίλου, θα δεις πως είναι σοβαρή και θα σου χρειαστεί. Αργότερα…
6. Στάσου μόνος. Μόνη. Εντελώς. Στο άδειο σπίτι που αφήνεις, με τις σκόνες στο πάτωμα και τους ιστούς αράχνης στο ταβάνι να σε πνίγουν. Η στιγμή πριν το τελευταίο κλείδωμα της πόρτας που αφήνεις είναι αυτή που θα σου δώσει ώθηση να ξεκλειδώσεις την πόρτα του καινούργιου σου σπιτιού. Της καινούργιας σου ζωής. Όσο για τα παλαιά σου κλειδιά, ταπεινή μου γνώμη, ρίξε ξανά μια ματιά στην παράγραφο 4. Πέτα τα…
Συγγραφέας Κωνσταντίνα Τασσοπούλου