Να το άφηνα; Δεν είναι πως υπάρχουν πολλά σπίτια με πιάνο, αλλά σε κάποια υπάρχει πιάνο, γι αυτό το πιάνω. Το θέμα. Μαζί κι ένα «λα της διαπασών» μπας και βρούμε συχνότητα να τραγουδήσουμε. Σε τόνο ρε θα ψάλλω.
Ήμουν μικρή όταν τ’ άκουσα για πρώτη φορά: το πιάνο δεν είναι έπιπλο. Ω, ποία έκπληξις! Για να το ξεστόμισε με σιγουριά η μαμά έτσι θα είναι, αδιαμφησβήτητα. Όμως, ω, ποία έκπληξις! Αφού και όγκο έχει, και χώρο πιάνει, και ξύλινο είναι, και διακοσμεί, γιατί δεν λογίζεται ως έπιπλο; Διότι απλούστατα, είναι κατά πολύ ανώτερο από κάθε πανάκριβο αντικείμενο που δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί. Είναι όργανο. Έχει ψυχή. Εμπεριέχει την ίδια του την ομορφιά ακόμα κι όταν είναι κλειδωμένο, καταφέρνοντας κι έτσι ακόμα να την διαχέει. Μαγικά. Η σιγουριά εκείνου που είναι μαγικά όμορφος…
Το πιάνο δεν είναι έπιπλο. Ως εκ τούτου δεν ανέχεται επάνω του βάζα με λουλούδια (περί νερού δεν σχολιάζω, καν). Δεν ανέχεται συλλογές φωτογραφιών από τους γάμους όλης της φαμίλιας. Μη σε μπερδεύει η ίσια του επιφάνεια – ανά πάσα στιγμή μπορεί να καταλήξει σε επίπεδο κεκλιμένο. Θυμάσαι τίποτα από Φυσική; Ό,τι βάλεις επάνω, μόλις το πιάνο ανοίξει για να μπορούν ν’ ακουστούν καλύτερα οι μελωδίες του, θα κυλήσει σαν παιδάκι στην τσουλήθρα. Τούτο ισχύει και για τα ξαπλωτά πιάνα με ουρά και για τα όρθια.
Το πιάνο δεν είναι έπιπλο. Ως εκ τούτου δεν αποτελεί εναλλακτική βιβλιοθήκη. Δεν βάζουμε επάνω του βιβλία με εντυπωσιακά εξώφυλλα ούτε θεατρικά προγράμματα και κάρτες που μας φάνηκαν «έργα τέχνης». Το πιάνο είναι από μόνο του έργο τέχνης, άσε που επιτελεί και τέχνης έργο.
Το πιάνο δεν αφήνεται ανοιχτό επειδή μας αρέσει «τ’ ασπρόμαυρα πλήκτρα του να προσθέτουν νότες ομορφιάς στο σαλόνι». Ό,τι νότα είναι να προσθέσει θα την προσθέσει όταν κάποιος παίξει μαζί του, σοβαρά. Αυτός ο κάποιος θα αναλάβει έπειτα, να το κλείσει ευλαβικά. Εδώ, τα ποτήρια που πίνουμε αλκοόλ και τα φυλάμε στο μπουφέ να μη σκονίζονται, τα πλήκτρα του πιάνου θ’ αφήνουμε ξεσκέπαστα;
Το πιάνο αποτελεί στολίδι. Επάνω του είναι καλό να μην υπάρχει τίποτα, παρά μόνον η παρτιτούρα του πιανίστα, αν την θέλει. Άντε και κανά κηροπήγιο, κατάλοιπο άλλων εποχών. Επάνω του είναι καλό να μην πέφτει κάθετα η αχτίνα του πρωινού ήλιου, διότι φθείρεται. Επάνω του είναι καλό να μην φυσά η θερμή ανάσα του καλοριφέρ, διότι ταλαιπωρείται. Επάνω του είναι καλό ν’ ακουμπούν μονάχα δάχτυλα που το λατρεύουν. Είναι ευαίσθητο, πώς νομίζεις καταφέρνει να σε κάνει να δακρύζεις…
Το πιάνο δεν υπόκειται σε συζητήσεις deco. Μην κοιτάς τι λένε. Αν θέλεις να του διακοσμήσεις τη γωνιά, γέμισε τον τοίχο του με κάδρα ή παίξε ελαφρώς, με το σκαμπό ή την καρέκλα του. Ως εκεί. Ως φιλική συμβουλή και φυσικά (παρά την αυστηρότητα του τόνου) με την πλήρη ελευθερία να κάνεις εσύ ό,τι θέλεις. Δικό σου είναι, εσύ τελικά αποφασίζεις. Εμείς ως άνθρωποί του πήραμε το θάρρος να σου μιλήσουμε. Εγώ με το ταπεινό του Πτυχίο και η μαμά, με το ανώτερό του Δίπλωμα.
