Το μοβ ή αλλιώς το ιώδες. Το χρώμα με το περίεργο, μικρούτσικο όνομα.
Το χρώμα που κάποιοι θα χαρακτηρίσουν δύσκολο και κάποιοι άλλοι θα το βάλουν με τρομακτική ευκολία επάνω τους. Θα του ανοίξουν το σπίτι τους. Θα το ξαπλώσουν σε ένα μαξιλάρι που με δισταγμό θα πάει κι εκείνο να ξαπλώσει στον τριθέσιο, λευκό καναπέ του σαλονιού. Θα το κρεμάσουν σε μια ντουζίνα κορνίζες που με τη σειρά τους θα πάνε να στολίσουν τον τοίχο πάνω από το πιάνο ή το επάνω μέρος του μπουφέ, θυμίζοντας σε όλους παλαιότερες στιγμές.
Το μοβ έχει μέσα του φως. Είναι έντονο και έχει έντονο και πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα. Προκύπτει βλέπεις από την ένωση δυο βαρέων χρωμάτων. Κόκκινο από τη μια, μπλε από την άλλη, ανακατεύονται καλά και γίνονται. Αν πέσει λίγο παραπάνω κόκκινο ή αν πέσει λίγο παραπάνω μπλε, θα γίνει το μοβ απαλότερο, σκουρότερο, ανάλογο…. Ανάλογα κι από που θα το κοιτάξεις, θα γίνει το μοβ πένθιμο ή χαρμόσυνο. Τόση ευελιξία!
Στην κορδέλα που φορέσαν στη μέση τους οι Μυροφόρες του Επιταφίου, ήταν πένθιμο, θυμήσου. Στο καλάθι με τα ανθάκια όμως; Πλάι στα κίτρινα αγριολούλουδα, έμοιαζε χαρούμενο. Πάνω στα δέντρα που στάζουν πασχαλιά και έχουν φουντώσει; Είναι πολλά μέσα στην πόλη και είναι ακόμα πιο πολλά στο χωριό και είναι ασύλληπτο, σχεδόν τρελό, το πως μπορούν να σε κάνουν να φουντώσεις κι εσύ. Τα δέντρα συνήθως είναι πράσινα, ενώ το δέντρο αυτό είναι μοβ. Αλλόκοτο.
Το μοβ φέρνει την Άνοιξη, για τα καλά. Όταν περάσει ο καιρός του και τα τσαμπιά της πασχαλιάς χυθούν κάτω στο δρόμο, το μοβ θα έχει προλάβει να παραδώσει τη σκυτάλη σε μια όμορφη λεβάντα. Σε κάποιους θάμνους, στην άκρη ενός νησιώτικου δρόμου, για να μπορεί να αντλεί χαρά το μάτι, γιατί όλοι χρειάζονται το μοβ κι ας μην το ομολογούν. Χρειάζονται το μοβ σε ένα σετ από χνουδωτές πετσέτες, να κρεμιέται στο μπάνιο και να στεγνώνει τα δάκρυα ή απλώς το κορμί που βγήκε από το ντους. Χρειάζονται το μοβ σε ένα χαλί, μπροστά στο τζάκι – είτε ανάψει, είτε παραμείνει σβηστό. Χρειάζονται το μοβ σε μια αναπαυτική πολυθρόνα. Χρειάζονται το μοβ σε μια γραβάτα, σε ένα ζευγάρι κάλτσες, σε ένα ζευγάρι πάνινα, ανοιξιάτικα παπούτσια. Σε μια λεπτομέρεια. Αυτός είναι ο ρόλος του. Η λεπτομέρεια που τελικά πρωταγωνιστεί.
Είναι που έχει αυτό το αλλοπρόσαλλο. Είναι που η απόχρωσή του είναι τόσο ιδιαίτερη, που μοιάζει να εγκαταλείπει την όραση και να γίνεται γεύση. Να γίνεται ακόμα και αφή. Κοίτα το. Το μοβ, πάει με πάθος κι αγκαλιάζει την κουρτίνα στο παράθυρο κι αντί να κάτσει, αρχίζει να χορεύει στο ρυθμό του ανοιξιάτικου αέρα. Χορεύει βαλς με το αγέρι που μοσχομυρίζει μεταφέροντας το χαρμόσυνο μήνυμα. Χριστός Ανέστη. Τελικά, όχι στα κόκκινα, στο μοβ…
Συγγραφέας Κωνσταντίνα Τασσοπούλου