Το κόκκινο και το μαύρο
«Το κόκκινο και το μαύρο» είναι βιβλίο. Το έγραψε ο Henri Beyle με το ψευδώνυμο Stendhal. Θεωρείται αριστούργημα… Η ιστορία του συνδέεται με τις προσωπικές ιστορίες εμβληματικών χαρακτήρων, γι αυτό και έχει χαρακτηρισθεί το μεγαλύτερο μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, αποτελώντας κατά κάποιον τρόπο την πρώτη πραγματεία για την “επιτυχία”, την καινούργια κοινωνική θεότητα…
Το κόκκινο και το μαύρο, όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Είναι επιτυχία ως επιλογή ντυσίματος, είναι επιτυχία ως διακόσμηση, είναι λύση. Είτε μιλάμε για παντελόνια, φορέματα και ζώνες, είτε μιλάμε για καναπέδες και μαξιλάρια, το κόκκινο και το μαύρο αποτελούν μαζί, έναν από τους πιο κλασσικούς, τους πιο ασφαλείς και ταυτοχρόνως τους πιο δυνατούς και δυναμικούς συνδυασμούς χρωμάτων που έχουν την ικανότητα να πετύχουν σε οποιαδήποτε γωνιά, οποιουδήποτε σπιτιού. Οποιασδήποτε ζωής.
Σε έναν μαύρο καναπέ πέφτει ένα κόκκινο μαξιλάρι. Σε ένα μαύρο βάζο μπαίνει μια κόκκινη τουλίπα. Σε μια μαύρη διάθεση ξυπνά μια κόκκινη μνήμη. Σε ένα μαύρο σεντόνι κάθονται δυο κόκκινες μαξιλαροθήκες. Σε μια μαύρη πόρτα, στρώνεται ένα κόκκινο χαλί. Σε μια κόκκινη κουρτίνα, δένεται ένας μαύρος φιόγκος. Σε ένα μαύρο ράφι, ακουμπά μια κόκκινη γόβα.
Σε ένα μαύρο τραπέζι, στρώνεται ένα κόκκινο πιάτο. Σε ένα μαύρο πιάτο, ακουμπά μια κόκκινη χαρτοπετσέτα. Σε ένα μαύρο πιάτο (ζυμαρικά με μελάνι σουπιάς…) χώνεται ένα κόκκινο πιρούνι. Σε ένα μαύρο όνειρο περνά ένα κόκκινο ξυπνητήρι. Σε μια κόκκινη κατσαρόλα βιδώνονται μαύρα χερούλια.
Σε έναν κόκκινο τοίχο καρφώνεται ένα μαύρο καρφί. Σε ένα μαύρο καρφί στηρίζεται ένα κόκκινο κάδρο. Σε ένα κόκκινο κάδρο ζωγραφίζεται μια μαύρη νύχτα. Σε ένα μαύρο καλώδιο στηρίζεται ένα κόκκινο φωτιστικό. Σε μια κόκκινη καρέκλα κάθεται ένα κόκκινο παντελόνι. Σε έναν μαύρο καθρέφτη αντανακλάται ένα κόκκινο φόρεμα
Σε ένα μαύρο πιάνο ακουμπούν βαμμένα κόκκινα νύχια. Σε ένα κόκκινο πάσο στήνονται τρία κόκκινα σκαμπό. Σε ένα κόκκινο μπαλόνι ακουμπά μια μαύρη βελόνα. Σε ένα κόκκινο καλοριφέρ πλησιάζει ένας μαύρος τοίχος. Σε μια μαύρη μπανιέρα χύνεται ένα κόκκινο αφρόλουτρο. Σε ένα κόκκινο πλακάκι ακουμπά μια μαύρη πετσέτα. Σε ένα μαύρο μάρμαρο πέφτει ένα κόκκινο εσώρουχο.
Σε ένα κόκκινο ραδιόφωνο παίζει μια μαύρη μουσική. Έναν καθ’ όλα black coffee τον αγκαλιάζει μια κόκκινη φλυντζάνα. Ένα μαύρο ρούμι ρουφιέται μέσα από ένα κόκκινο καλαμάκι και έτσι, το κόκκινο και το μαύρο μπορεί να συνεχίζουν αενάως την πορεία τους, χωρίς να σταματούν. Αυτό που ίσως και να τα σταματήσει είναι το λευκό. Η σκέψη του, ίσως…
Όλα αυτά τα κόκκινα και όλα αυτά τα μαύρα, για να δείξουν ομορφότερα, θα χρειαστούν λίγη απ’ τη λευκότητα του άσπρου και αυτό δεν είναι παράλογο. Ακόμα και «Το κόκκινο και το μαύρο» που λέγαμε, γράφτηκε πάνω σε σελίδες λευκές…
