Όπως αποφάσισα κι εγώ. Όχι με ποιους θα πάω, αλλά ποιους θ’ αφήσω. Αφήνω γεια στις όμορφες. Στις πολυθρόνες, εννοώ. Στις μπερζέρες. Στις ντουλάπες. Στις κουρτίνες. Στις κρεβατοκάμαρες. Στις φλοκάτες. Αφήνω γεια στις διακοσμητικές συμβουλές, γιατί εντάξει, φτάνει.
Συμβούλεψα, διακόσμησα, πόσο πια; Ουδέποτε ήταν η δουλειά μου για να μιλάμε σοβαρά, αλλά κι απ’ την άλλη, ποιος κάνει στην Ελλάδα τη δουλειά του; Ποιος κάνει στην Ελλάδα αυτό που σπούδασε; Δεν ρωτάμε και κανά διακοσμητή που του άρπαξα το μαξιλάρι απ’ το χέρι;
Πέρασα δυο χρόνια υπέροχα μέσα εδώ. Ιδέες μου, τάσεις μου, σκέψεις μου, κάθισα και τις κατέγραψα για να γίνουν ιδέες, τάσεις, σκέψεις και άλλων. Δικές σας. Πράγματα δικά μου, καθημερινά. Πως αλλάζει η ατμόσφαιρα ενός σαλονιού ή πως αλλάζει διάθεση ένα τραπέζι, όταν απλώς αλλάξει βάζο. Πως αλλάζει η αίσθηση της πολυθρόνας μαζί με την ταπετσαρία της ή πως αλλάζει το κλίμα του σπιτιού, όταν αλλάζει η εποχή. Πως αλλάζουμε. Αλλαγή δεν είναι η διακόσμηση; Αν όχι, τότε προς τι ο τεράστιος χώρος του επίπλου; Δεν αλλάζουμε τα έπιπλα μονάχα όταν χαλούν. Τα αλλάζουμε κι όταν πλέον μας χαλούν τη διάθεση. Όταν εμείς αλλάζουμε.
Κι ήρθε η στιγμή ν’ αποφασίσω, με ποιους θα πάω και ποιους θ’ αφήσω.
Αφήνω τη στήλη ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ που τόσο αγάπησα και τόσο με αγάπησε. Αφήνω την Gand να κουμαντάρει μόνη της τον Αντώνη Γονίδη κι όπου τον βγάλει. Αφήνω τις συμβουλές, γιατί τρομάρα μου, μόνο για συμβουλές δεν είμαι. Μάλλον είμαι: για να τις λαμβάνω. Αφήνω τη ζωή να με πάει σε άλλους χώρους. Αφήνω το πληκτρολόγιο να με πάει σε άλλες σελίδες. Περί αλλαγής, δεν τα είπαμε πιο πάνω;
Αφήνω από τη μια – κρατάω από την άλλη. Τίποτα από ό,τι έχεις κάνει δεν σε αφήνει ποτέ να το αφήσεις ολοκληρωτικά. Σκέψου τα γραπτά που εξ ορισμού, μένουν…
Κρατάω μια υπέροχη σχέση εκτίμησης με έναν άνθρωπο που αγαπά το έπιπλο πολύ και το στηρίζει. Με έναν άνθρωπο που ξέρει να σέβεται οτιδήποτε αξίζει, ακόμα κι αν ο ίδιος αρχικώς ίσως και να μη βρίσκεται κοντά του. Έχει τον τρόπο, έχει την αλήθεια, έχει το δρόμο να το πλησιάσει και να το στηρίξει. Σεβασμός.
Κρατάω μια υπέροχη σχέση ζεστασιάς με ανθρώπους που με διάβασαν να τινάζω χαλιά ή να στρώνω καλύμματα στους καναπέδες. Κρατάω την ανάσα μου και μπαίνω να ξαναδιαβάσω τα ίδια μου τα κείμενα, ώστε να ανασκουμπωθώ και να ανανεώσω το δικό μου το σπίτι. Τα πιστεύω ακόμα αυτά που έγραφα; Τότε τα πίστευα. Δεν γράφω τίποτα σε πρώτο ενικό που να μην το πιστεύω.
Κρατάω την υπογραφή μου για επόμενα κείμενα. Δεν χανόμαστε. Αποκλείεται. Ας φτάσει του Άη-Γιαννιού, ας πιάσουμε να ξεστολίζουμε κανά δέντρο κι αφού μπούμε σε ρυθμό, δεν μπορεί, δεν μπορεί, κάπου θα συναντηθούμε…