Τρώγοντας σαν ιππότης

Τραπεζαρία είναι εκείνο το μεγαλειώδες τραπέζι που φτιάχτηκε για να φιλοξενεί τα δικά του «τραπέζια». Τα δικά σου τραπέζια. Το τραπέζι στους γονείς, το τραπέζι στους φίλους, το τραπέζι στους θείους, το επίσημο δείπνο στους συνεργάτες, τα ανεπίσημα γεύματα με τα ξαδέρφια, τα χαρούμενα brunch με τους νέους συναδέλφους, τα γενέθλια, τις γιορτές… Αυτό το τόσο πλούσιο τραπέζι που θα δεχτεί ασημένια πιρούνια και χρωματιστά κουτάλια, αυτό το άδειο αρχικώς τραπέζι που θα γεμίσει με πορσελάνινα πιάτα και κρυστάλλινα ποτήρια από άκρη σε άκρη, μπορεί και να μην έχει άκρες.
Μπορεί και να μην έχει γωνίες. Μπορεί και να μην είναι παραλληλόγραμμο, ως είθισται. Μπορεί και να είναι κυκλικό, μετατρέποντας αυτομάτως όσους το περιβάλλουν σε σύγχρονους «Ιππότες Στρογγυλής Τραπέζης». Γιατί, όχι; Λίγος ιπποτισμός ποτέ δεν έβλαψε. Λίγος ιπποτισμός πάντα έκανε τη ζωή να θυμίζει παραμύθι! Ναι. Δεν είναι διόλου άσχημη ιδέα να επιλέξει κανείς ένα στρογγυλό τραπέζι για τραπεζαρία του.
Το στρογγυλό τραπέζι βολεύεται εύκολα σε χώρους στενούς και μικρούς, σε σπίτια λίγων τετραγωνικών που δε χωρούν μεγάλες, στενόμακρες πολυτέλειες. Το στρογγυλό τραπέζι δεν είναι επικίνδυνο για τα παιδιά. Δεν έχει αιχμηρές γωνίες που αποτελούν αιτία για καρούμπαλο. Δεν έχει άκρες που μπορεί να προκαλέσουν μελανιά.
Το στρογγυλό τραπέζι είναι ένα τραπέζι που μπορεί να σηκώσει πολλά επιτραπέζια παιχνίδια που παίζονται με τη φορά του ρολογιού ή και την ανάποδη. Μπορεί επίσης να σηκώσει και κάθε χάρτινο παιχνίδι που παίζεται πάνω σε πράσινο τραπεζομάντηλο φτιαγμένο από τσόχα. Όχι με πολλά λεφτά και με μεγάλο πάθος. Παιχνίδια απλά, για πλάκα, για να περνά ωραία η ώρα, η παρέα… Να βρίσκει αφορμές για μάζωξη και κουβεντούλα.
Το στρογγυλό τραπέζι είναι ικανό να ντυθεί πανέμορφα με οποιοδήποτε τραπεζομάντηλο: ένα κοφτό, ένα κεντητό, ένα λινό, ένα μονόχρωμο – σκούρο ή κατάλευκο. Έχουν βλέπεις, άλλη χάρη τα υφάσματα όταν πέφτουν απαλά από ένα τέτοιο στρογγυλό τραπέζι, δίχως να σχηματίζουν μύτες στις γωνίες.
Τέλος, το αυτονόητο. Το στρογγυλό τραπέζι δεν έχει κορυφές. Άρα, όσο επίσημο και αν είναι το δείπνο που θα στηθεί σε αυτό, δεν θα μπορέσει ποτέ του να κάνει διακρίσεις. Δεν θα μπορέσει ποτέ του να τοποθετήσει στις δυο κεφαλές τους δυο «πιο υψηλούς», τους δυο «πιο επίσημους» καλεσμένους. Όσοι τρώνε σε στρογγυλό τραπέζι είναι, ή έστω φαίνονται, ίσοι μεταξύ τους. Έτσι ακριβώς συνέβαινε και στην αυλή του Βασιλιά Αρθούρου, την εποχή που οι ιππότες συναθροίζονταν για να φάνε και να συζητήσουν ζητήματα υψίστης σημασίας, γύρω από ένα παρόμοιο στρογγυλό τραπέζι. Δίχως κεφαλές και αυτοί, κάτι που συμβόλιζε την ισότητα μεταξύ όλων των μελών.